Πράγματι δυο μικρές κουκουβάγιες, η μια είχε πέσει από την κατεστραμμένη φωλιά τους και η άλλη κρεμόταν από το φτερό της που είχε μπλεχτεί στα κλαδιά. Επιστρατεύτηκαν σκάλες, κοντάρια, αλλά το ύψος του κρεμασμένου πουλιού ήταν πολύ μεγάλο και χρειάστηκαν σύνθετες κατασκευές, για να καταφέρουμε να το ξεκρεμάσουμε και να τις βάλουμε στο χαρτόκουτο που βλέπετε.Τα παιδιά γεμάτα περιέργεια τα περικύκλωσαν...
Όλα καλά και τώρα τι κάνουμε; Μετά από πυρετώδεις διαβουλεύσεις, πήρε τηλέφωνο ο Πρόεδρος του Συλ. Γονέων, Μοσχίδης Δημήτρης, στο δασαρχείο και μας είπαν να τους τα στείλουμε για να τα μεταφέρθουν στη Δαδιά,όπου μπορούσαν να τα περιποιηθούν. Έτσι και έγινε. Η κ. Φωτεινή Λαγού,καθηγήτρια αγγλικών ανέλαβε να τα προωθήσει στο Δασαρχείο Διδυμοτείχου. Και εξαγωγή κουκουβάγιας δεν το περίμενα!!!Αλλά μετά από μια μέρα έρχεται ο κύριος Σταύρος, υπεύθυνος του δασαρχείου, και μας λέει ότι το Κέντρο Περιποίησης Άγριων Ζώων προτείνει να τα αφήσουμε σ΄αυτή την περιοχή για να τα αναθρέψουν οι γονείς τους και ότι τα μικρά είναι... μπούφοι!!! Ένιωσα σαν ... και αναρωτιόμουν τόσο μεγάλες μικρές κουκουβάγιες ... Σαν να έγιναν πολλοί οι μπούφοι.
Για να μην τα αφήσουμε στο έδαφος και κινδυνέψουν... επιστρατεύσαμε τη φαντασία μας.
Δεν είναι διαφήμιση εταιρείας παρασκευής χρωμάτων. Είναι όμως μια καλή ιδέα...
Εδώ με τον κ. Σταύρο μετά την επιτυχημένη επιχείρηση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα !
Τώρα ήταν η σειρά της φύσης, θα τα τάιζαν οι γονείς τους ή .................
Κάθε μέρα τα μικρά έβγαζαν τα κεφαλάκια τους λίγο παραπάνω από την "επώνυμη" φωλιά τους...
Ώσπου ύστερα από λίγες μέρες βγήκαν τελείως, πλησίασα τα έβγαλα την φωτογραφία που βλέπετε. Φοβήθηκα μήπως πετάξουν, αλλά αυτά με κοίταζαν σαν ... μπούφοι.
Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που τα είδα...
